حبس خانگی 400 نماینده مجلس در میانمار - بهترین مقاله

قانونگذار دیگری نیز در گفت وگو با فرانس پرس با اشاره به اینکه از این بازداشت خانگی بسیار نگران است، میانمار و فضای کنونی آن را یک بازداشتگاه گسترده خواند. اعضای اتحادیه ملی دموکراسی (NLD) نیز در پستی فیس بوکی، کودتا را محکوم کرد و خواهان آزادی آنگ سان سوچی و سایر افراد بازداشت شده شد. این در حالی است که تا دیروز هیچ کس از محلی که این افراد نگهداری می شوند، خبر نداشت. این حزب کودتای نظامیان را لکه ای در تاریخ میانمار خواند. ارتش میانمار در دو روز گذشته قدرت را به ژنرال مین آنگ هلینگ تحویل داده و یک سال شرایط اضطراری وضع نموده است.

به گفته ناظران این کودتا برای میانمار یک گام رو به عقب است. این کشور از سال 1962 تحت حکومت نظامیان بود و تا سال 2008 تحت حکومتی نظامی قرار داشت و در انزوای جهانی به سر می برد. خونتای میانمار در اواسط دهه 2000 با ایجاد تغییراتی آنگ سان سوچی را که در حبس خانگی بود، آزاد و انتخاباتی برگزار کردند که ضامن دموکراسی در این کشور بود. اما اکنون با این کودتا و باطل شدن انتخابات، به نظر می رسد نظامیان این کشور قصد دارند اداره کشور را به شیوه چند دهه گذشته برگردانند. این دومین بار است که در میانمار کودتا رخ می دهد. در واقع آنچه امروز در این کشور رخ می دهد برای بسیاری از مردم این کشور یادآور وقایع اواخر دهه 1980 است. دیروز این در چشم ها و رخسار مردم میانمار مشهود بود. جوان 25 ساله ای که نمی خواست نام او فاش گردد، به خبرنگار بی بی سی گفت: من با ترس عظیم شدم. 5 ساله بودم که پدرم جلوی چشمانم ربوده شد. او یک فعال سیاسی حامی سوچی بود. او را سوار کامیونی کردند و با خود بردند. من همواره با این ترس عظیم شدم. همواره از سربازانی که می توانستند پدرم را دوباره ببرند، می ترسیدم. ولی خوب به یاد دارم، با همه اینها ما پنهانی به رادیو گوش می کردیم. جوان دیگری که می گوید یک روهینگیایی است نیز می گوید: پدرم را زندانی کردند. بعد خانواده تصمیم گرفت به یانگون برود. در آنجا شرایط بهتری داشتیم. در راخین که اغلب مردم مسلمانان روهینگیایی هستند، شرایط خیلی بد بود. وقتی 18 ساله شدم دوباره پدرم را دستگیر کردند و این بار همه خانواده زندانی شدند. هفت سال زندان بودیم. جرم من تنها این بود که دختر یک فعال سیاسی بودم.

اما فقط مسلمانان نبودند که از حکومت نظامیان آزار دیدند و تجربه زندگی تحت خونتای میانمار برای بسیاری از مردم این کشور ناگوار است. یانگون که اکنون 25 ساله است، یکی از آنها است. او که در خانواده ای مرفه عظیم شده، می گوید، شاید او تا حد زیادی از آنچه که در کشور روی می دهد، آسوده تر باشد و اتفاق بدی برای او نیفتد. اما خاطرات تلخی از دوران کودکی خود دارد. او می گوید: زمانی که با تلفن صحبت می کردیم، می توانستیم صدایی را در پس زمینه مکالمه خود بشنویم که نشان می داد ارتش در حال گوش کردن به مکالمه ما است. شاید برای کسی که در این محیط عظیم شده است، این شرایط ترسناک نباشد. زیرا گزینه دیگری ندارد جز اینکه با تلفن صحبت نکند.

با این حال تجربه کسانی که پیرتر هستند، تلخ تر از این جوانان است. کیا وان وین 67 ساله هنوز هم کاملاً به یاد دارد که سال 1988 هنگامی که کودتای نظامی رخ داد، کجا بود. او با این حال از حس خوبی که سال 2015 داشت، می گوید: از اینکه فردی مثل سوچی در انتخابات پیروز شده بود و می توانست کشور را اداره کند، بسیار خرسند بودم. آنها خیلی خوب کار کردند. زیرساخت های عمومی بهبود یافت و زندگی کارمندان روی غلتک افتاد، اما ارتش خواست میلیون ها نفر را با کودتای اول فوریه نادیده گرفت.