تاریخ ایسلند، سرزمینی سرد و یخی - بهترین مقاله

این مهاجران کسانی هستند که بعدها یعنی در قرن 9 از طریق وایکینگ ها که در تاریخ ایسلند نقش مهمی دارند از این جزیره اخراج شدند. جغرافیا و موقعیت ویژه این سرزمین در تاریخ آن و ساکنانش نقش عمده ای داشته است. با این حال این سرزمین که پایین تر از مدار قطبی واقع شده است توده هوایی معتدل از سرمای شدید سرزمین جزیره ای ایسلند کم کرده است. امروز خبرنگاران از تاریخ ایسلند و مردمانش برای شما می گوید.

تاریخ ایسلند از گذشته های دور تا امروز

محققان و تاریخ نگاران تاریخ ایسلند کشیش های ایرلندی را نخستین ساکنان این سرزمین در سده 7 و 8 میلادی می دانند که البته حضورشان دوام چندانی نداشت و از طریق کسان دیگری به نام وایکینگ ها از سرزمین یخی بیرون شدند. وایکینگ های نروژی حدودا نیمه قرن 9 میلادی با هدف ایجاد یک سرزمین نو برای خود جزیره سرد و یخی ایسلند را کشف کردند.

حضور وایکینگ ها در ایسلند

طبق نظر محققان تاریخ ایسلند اولین کسی که این موطن نو را کشف کرد وایکینگی به نام نادودور بود. این مرد که گویا راه و مقصد خود را گم کرده بود و قصد رفتن به جزایر فارو را داشت بعد از یک سفر دریایی دراز مدت به سرزمینی به نام ایسلند رسید! (گمراه شدن همیشه هم بد نیست و گاهی باعث می شود راه ها و درهای دنیای نوی به روی ما باز شود و در تاریخ ماندگار شویم!!) اما بعد از این موضوع کوشش های اولیه وایکینگ ها برای اسکان همیشگی در سرزمینی پوشیده از برف و یخ، از طریق فلوکی ویلگروآسون یکی از همان مردان وایکینگ شکل گرفت.

این مرد ماجراجو در قسمت شمال غربی جزیره ایسلند به خشکی رسید اما از بخت نه چندان خوبش آن سال زمستان سرد و استخوان سوزی داشت که حیوانات اهلی که در این سفر اکتشافی همراه فلوکی ویلگروآسون بودند همه تلف شدند و مرد ماجراجوی تاریخ ایسلند به نروژ برگشت. این وایکینگ پر دل و جرات و اهل ریسک و خطر همان کسی است که برای خانه و سرزمین نوش نام انتخاب کرد و بر این سرزمین نو نام ایسلند گذاشت که معنی آن یعنی سرزمین یخ بود.

مهاجرت نروژی ها و کوچ نشین ها به ایسلند

بعد از این ماجرا مهاجران دیگری که گویا دنبال تنوع بودند خانه و سرزمین را ترک کرده و به قصد ساختن یک خانه دائمی و سکونت همیشگی در آن، از سرزمین آبا و اجدادی خود نروژ و همچنین دیگر کوچ نشین های وایکینگ جزایر بریتانیا راه ایسلند را در پیش گرفته و به این سرزمین آمدند. این افراد مهاجر اختیار خود را در این سفر به شخصی از اهالی نروژ به نام اینگولفور آرنارسون سپرده و در پی او با ایل و تبار خود به ایسلند رسیدند.

اینگولفور آرنارسون که رهبری این قوم مهاجر را به عهده داشت و خود نیز با خانواده اش به این مهاجرت اقدام کرده بود با اعضای خانواده و برده هایش و حیواناتی که به همراه آورده بود در ریکیاویک استقرار یافت و همان جا ساکن شد. این شهر بعدها مرکز سرزمین جزیره ای ایسلند شد. مهاجرت همچنان ادامه یافت.

استقلال ایسلند

حالا با این سیل مهاجران برف و یخ دوست، جمعیت این جزیره در سال 930 میلادی به حدود 40 هزار نفر رسید. در این زمان وقت وقت آن بود که ریش سفیدان و بزرگان حرکتی کنند که اولین اقدام سیاسی در این جزیره پدیدار شود و شالوده یک نهاد سیاسی و حکومتی پی ریزی شود بنابراین در این سال ریش سفیدان جزیره با عنوان آلدینگ در مکانی به نام دینگوتلیر انجمنی یا بهتر بگوییم شورایی را تشکیل دادند. نام آلدینگ تا امروز نامی است که بر مجلس ایسلند است. در حال حاضر نوع حکومت در سرزمین یخ و سرما جمهوری است.

اما تاریخ ایسلند برای شکل گیری خود فراز و فرودهای زیادی هم به خود دیده است. این کشور از سال 1262 تا 1918 جزء پادشاهی نروژ بود و بعد قسمتی از پادشاهی دانمارک شد. ناسیونالسیم و میهن دوستی واژه هایی بودند که در دوران معاصر در این سرزمین معنا پیدا کرد و در قرن 19 تفکرات ناسیونالیستی در باور و اندیشه ایسلندی ها مجال رشد یافت و از این زمان بود که ملی گرایی ایسلندی شرایطی را برای این کشور فراهم کرد که این باورها ریشه های استقلال خواهی را در تفکر مردم این سرزمین آبکمک کرد و منجر به استقلال این کشور در قرن نوزدهم شد، ایسلند از دانمارک و هر کشور دیگری مستقل شد.

اما با این همه پیوند های گوناگون دو کشور دانمارک و کشور تازه استقلال یافته ایسلند در آن دوران غیر قابل انکار بود. تا اینکه در جنگ دوم دنیای این پیوند از میان رفت و جمهوری اعلام شد. در سال ها و دهه های بعدی تنش و کشمکش و اختلاف بر سر حق ماهیگیری و آب های ساحلی ایسلند کار را به جایی رساند که به درگیری با نیروی دریایی بریتانیا رسید. این درگیری ها و جنگ های سه گانه در تاریخ ایسلند به جنگ های روغن ماهی مشهور است.

این کشور که تا قرن بیستم یکی از فقیرترین کشورهای دنیا محسوب می شد بعد از جنگ دوم دنیای با سیاست های مالی، صنعتی کردن ماهیگیری و کمک های مالی به رفاه نسبی رسید پس از آن رفته رفته به یکی از مرفه ترین کشورهای دنیا تبدیل شد و از لحاظ شاخص توسعه انسانی در جایگاه و رتبهٔ اول در بین کشورهای دنیا قرار گرفت.