می خواستیم چیزی بسازیم - بهترین مقاله

حدود 20 سال پیش تیمی دانشجویی در دانشگاه صنعتی امیرکبیر، کار روی پروژه ای در حوزه شنوایی را شروع کردند. در ابتدا همه به آنها می گفتند، نمی توانید و غیرممکن است. آنها می خواستند سیستم کاشت حلزون شنوایی را برای ناشنوایان بسازند. در آن موقع یعنی سال 78، بخش فنی و مهندسی آن زیر نظر دکتر معتمدی با مسئولیت حامد ساجدی که در آن موقع دانشجوی دکتری بود، انجام شد.

در ایران سالانه بیش از 2هزار و 500 تولد ناشنوا صورت می گیرد و بیش از هزار نفر هم بر اثر بیماری یا تصادف و حوادث دیگر، شنوایی خود را از دست می دهند. در آن موقع محصولاتی که وارد کشور می شد، هر کدام تا 28 هزار دلار قیمت داشت.

الان قیمت این محصولات تا 14هزار دلار است. آنها تصمیم گرفتند که بخش بیرونی این سیستم را بسازند و با هزینه ای کمتر از نمونه خارجی روانه بازار نمایند. در این گزارش به معرفی 2 نفر یعنی هم بنیانگذاران شرکت طنین پرداز پاسارگاد و انگیزه آنها از ساخت آن می پردازیم.

از صاایران تا طنین پرداز پاسارگاد

سمیرا کوشکستانی، مدیرعامل و یکی از هم بنیانگذاران شرکت طنین پرداز پاسارگاد و متولد 1355 است. لیسانس الکترونیک از دانشگاه صنعتی امیرکبیر از واحد تفرش دارد و بعد در صاایران مشغول به کار شده است.

سه چهار سال در صاایران کار نموده اما در همان زمان با همسرش حامد ساجدی آشنا شده که روی پروژه سیستم کاشت حلزون شنوایی کار می نموده است. سمیرا می گوید ابعاد انسانی این پروژه برایش جذاب بوده چون می توانسته تاثیر این پروژه در تغییر زندگی بچه ها ناشنوا را لمس کند.

بنابراین به این موضوع و این زمینه و اساسا مهندسی پزشکی علاقه مند می گردد. از صاایران استعفا می دهد و در کنکور رشته مهندسی پزشکی حضور پیدا می نماید و مدرک کارشناسی ارشدش را از دانشگاه شاهد دریافت می نماید.

شور ما می توانیم

حامد ساجدی، رئیس هیات مدیره و یکی از هم بنیانگذاران طنین پرداز پاسارگاد و متولد 1352 است. لیسانس و دکترای الکترونیک دارد اما مقطع ارشدش را در مهندسی پزشکی خوانده است. هر سه مقطع را هم در دانشگاه امیرکبیر تحصیل نموده است. در سال 78، دبیر دومین کنفرانس دانشجویی مهندسی برق ایران در دانشگاه امیرکبیر بوده است. این همایش را در آن موقع جزو بزرگ ترین همایش های علمی کشور دانستند.

وقتی با استاد راهنمایش در خصوص موضوع پروژه دکتری صحبت می نماید، سابقه تحصیلی او در دو رشته الکترونیک و مهندسی پزشکی مد نظر استاد راهنمای حامد قرار می گیرد. برگزاری همایش نیز که توسط یک تیم دانشجویی 150 نفره و بدون سرمایه کافی صورت گرفته بود و 3هزار و 500 نفر را در دانشگاه امیرکبیر میزبانی نموده بودند هم در انتخاب موضوع برای رساله دکتری او دخیل بوده است.

حامد می گوید: می خواستیم کاری کنیم که با کارهای متعارف دانشگاهی متفاوت باشد. آن موقع موضوع کاشت حلزون شنوایی را می شناختم اما نمی دانستم در این زمینه دقیقا چه کاری باید انجام داد. این موضوع ترند جدی جهان بود و به لحاظ انسانی نیز پروژه مهمی برای یاری به بچه ها ناشنوا بود.

یاری به بیش از 2هزار و 500 نوزاد

سالانه در ایران بین 2 تا 2هزار و 500 کودک به صورت ناشنوا به جهان می آیند. افرادی هم هستند که به خاطر بیماری و آسیب یا مسائل ژنتیکی در طول حیات شان ناشنوا می شوند. بخش زیادی از این افراد اعصاب شنوایی سالمی دارند اما صوت به تحریک عصبی تبدیل نمی گردد.

اگر بتوان از این اعصاب شنواییِ سالمِ باقی مانده، استفاده ویژه ای کرد، ممکن است فرد شنوا گردد. اما اگر بازه زمانی 2 تا 4 ساله از زمان ناشنوایی بگذرد (یعنی از زمان تولد یا از زمانی که فرد ناشنوا شده) این اعصاب شنوایی سالم کارایی خود را از دست می دهند.

الان ترند جهان این است که نمی توان صبر کرد که به تکنولوژی بهتری دست پیدا کنیم، بنابراین از ابتدای کاشت حلزون شنوایی در جهان، هر سال بهترین عمل ممکن را انجام داده اند تا افراد به زندگی عادی برگردند. کاشت حلزون شنوایی سابقه طولانی در جهان دارد.

در آن موقع یعنی در سال 78، هزینه خرید محصول نهایی کاشت حلزون شنوایی تا 28هزار دلار بود که بسیاری از افراد توان اقتصادی استفاده از این محصول را نداشتند. البته الان حدود 14هزار دلار است. بخش اعظم این محصول هم دانش فنی است و هزینه قطعاتش یک بیستم این هزینه را هم در بر نمی گیرد.

پروژه ای دانشجویی که به محصول تبدیل شد

ما هر بخش از این دانش را که به دست می آوردیم، یک گام رو به جلو بود. یکی از موضوعاتی که استادم به من پیشنهاد داد، همین بحث کاشت حلزون شنوایی بود. در آن موقع اینترنت هم به گستردگی الان نبود و ما باید در ابتدا این حوزه را مطالعه می کردیم.

همین بحث را به 19 زیرپروژه تقسیم کردیم و تیمی از دانشجویان مقاطع مختلف تحصیلی را دور هم جمع نموده و حل کردن مسئله را شروع کردیم. در نهایت یک ورژن آکادمیک برای آن تعریف کردیم که کمترین مشکل فنی را داشت.

در آن موقع با هر کسی صحبت می کردیم، به ما می گفت به هیچ عنوان نمی توانید! چون این کار فناوری بسیار پیشرفته ای دارد و رسیدن به این دانش و عملیاتی کردن آن در ایران امکان پذیر نیست. اما بعد از برگزاری آن کنفرانس پیروز دانشجویی، روحیه ای پیدا نموده بودیم که شجاعت انجام کار را در ما تقویت نموده بود.

در تبادل نظر با سمیرا کوشکستانی و حامد ساجدی: طنین؛ صدایی در گوش ناشنوایان